فشرده اى از زندگانى امام رضا علیه السلام
زادگاه
هشتمین پیشواى شیعیان امام على بن موسى الرضا علیه السلام در مدینه دیده به جهان گشود.
کنیه ها
ابوالحسن و ابوعلى
لقبها
رضا،
صابر، زکى ، ولى ، فاضل، وفى ، صدیق، رضى ، سراج الله، نورالهدى ، قرة عین
المؤمنین، مکیدة الملحدین، کفو الملک، کافى الخلق، رب السریر و رئاب
التدبیر.
مشهورترین لقب
مشهورترین
لقب آن حضرت «رضا» است و در سبب اختصاص این لقب گفته اند: «او از آن روى
رضا خوانده شد که در آسمان خوشایند و در زمین مورد خشنودى پیامبر خدا و
امامان پس از او بود. همچنین گفته شده: از آن روى که همگان، خواه مخالفان و
خواه همراهان به او خشنود بودند. سرانجام، گفته شده است: از آن روى او را
رضا خوانده اند که مأمون به او خشنود شد.»
مادر امام
در
روایتهاى مختلفى که به ما رسیده است نامها و کنیه ها و لقبهاى ام البنین،
نجمه، سکن، تکتم، خیزران، طاهره و شقرا، را براى مادر آن حضرت آورده اند.
زادروز
درباره روز، ماه و سال ولادت و همچنین وفات آن حضرت اختلاف است.
ولادت آن حضرت را به سالهاى (148، 151 و 153 ق)
و در روزهاى جمعه نوزدهم رمضان، نیمه همین ماه، جمعه دهم رجب و یازدهم ذى القعده
روز شهادت
وفات آن حضرت را نیز به سالهاى (202، 203 و 206 ق) دانسته اند.
اما
بیشتر بر آنند که ولادت آن حضرت در سال (148 ق) یعنى همان سال وفات امام
صادق علیه السّلام بوده است؛ چنان که مفید، کلینى ، کفعمى ، شهید، طبرسى ،
صدوق، ابن زهره، مسعودى ، ابوالفداء، ابن اثیر، ابن حجر، ابن جوزى و کسانى
دیگر این نظر را برگزیده اند.
درباره تاریخ وفات آن حضرت نیز عقیده اکثر عالمان همان سال (203 ق) است.
بنابراین
روایت، عمر آن حضرت پنجاه و پنج سال مى شود که بیست و پنج سال آن را در
کنار پدر خویش سپرى کرده و بیست سال دیگر امامت شیعیان را برعهده داشته
است.
این بیست سال مصادف
است با دوره پایانى خلافت هارون عباسى ، پس از آن سه سال دوران خلافت
امین، و سپس ادامه جنگ و جدایى میان خراسان و بغداد به مدت حدود دو سال، و
سرانجام دوره اى از خلافت مأمون.
فرزندان
گرچه
که نام پنج پسر و یک دختر براى او ذکر کرده اند، امّا چنان که علاّمه
مجلسى مى گوید: «اکثر، تنها از جواد به عنوان فرزند او نام برده اند.»
اخلاق، یکی از عناصر مهم شخصیت انسان است، و کاشف کیفیت ذات، و درون اوست. امام رضا علیهالسلام به اخلاق عالی و ممتاز، آراسته بودند، و بدین سبب دوستی عام و خاص را، به خود جلب کردند، همچنین انسانیت آن حضرت، یگانه و بیمانند بود، و در حقیقت تجلی روح نبوت، و مصداق رسالتی بود